Przeczytawszy błyskotliwie napisaną, doskonale skonstruowaną, pełną zaskakujących dialogów i niespodziewanych gagów sytuacyjnych książkę o m.in. dekonstrukcji współczesnej rodziny (a może o procesie
konstrukcji współczesnej rodziny?) na przykładzie kilkunastu bohaterów i ich skomplikowanych, naszpikowanych ościami (tych rozmaitych -ości i „ości” jest więcej w treści), po raz kolejny dochodzę do wniosku, że nie rozumiem polskiej literatury współczesnej i, z narastającym po lekturze poczuciem pustki, pytam: „dokąd zmierzasz?” oraz „po co?”, choć wiem, że drażnię wszystkich, którzy Autora chwalą i podziwiają, ale moich wrażeń nie niweluje nawet podziw dla metaforyki, języka i warsztatu pisarza, bo świat I. Karpowicza to tylko maleńki wycinek świata, a autor sprzedaje nam go jako całość.
Nie sposób oceniać tej książki inaczej niż przez pryzmat nastoletniego odkrycia fantastyki -- ta podróż, romantyczna przecież, głównego...
Monografia operacji „Watchtower”, obarczona poważnymi błędami i niekonsekwencją w używanej przez autora terminologii wojskowej i morski...
To genialna opowieść fantastyczna, prawdziwa perła w polskiej fantastyce, nie do streszczenia jednym zdaniem, której nie powinien zaczynać n...
Czytanie tego, to był miesiąc męczarni, przerywania, zniechęcenia, nudy, odrealnienia, poczucia niemożliwości, pomstowania na głupotę, pr...
Struś Twil (Trrrrwiiiiirrrlll), baryłkowce "Nie jesteśmy wrrrogami! Au!", piekielnie rajska dolina, luniaki, skradacze, Góry I...
Książka, którą rozpoczyna brawurowa i przewrotna wariacja na temat potopu i Arki Noego, a rozdziały spina motyw klęski i żeglugi ku lądom,...
Właściwie nie wiem, jakimi słowami dobrze opisać „Ocean na końcu drogi”, więc ograniczę się do wyznania, że po rozpoczęciu czytania ksi...
Wystartował biegacz pełen werwy i wigoru, znający swoje poprzednie umiejętności, z ogromnymi nadziejami na życiowy wynik na tak długim ...
Osnuta wokół losów pierwszego polskiego żaglowca szkolnego „Lwów” opowieść o Morzu i ludziach morza, gęsto naszpikowana anegdotą, pisan...
Posty
Sprawo-zdanie zaczyna się od b. pochlebnych ocen, kończy jednak na zarzucie, że autor "sprzedaje nam maleńki wycinek świata jako jego całość". Zarówno ten zarzut, jak i inne z g+dyskusji wyglądają na tyle pretekstowo, że aż muszę spytać: co tak naprawdę zabolało?
OdpowiedzUsuńSam odebrałem książkę pozytywnie, ale, niezależnie od tego, nie miałem przez moment wrażenia, że zamiarem autora był "kompletny opis świata" (co potwierdziłem w tekście: "niszowy, mniejszościowy świat środowiska portretowanego w ościach").
Dla jasności: nie chodzi mi o "wymuszenie" uznania dla Karpowicza, raczej proszę o chwilę (samo?)analizy.
Bardzo uprzejmie przepraszam za zwłokę; wczoraj dopadła mnie awaria internetu, która do dzisiaj, niestety, przeciągnęła się. Dziś już nie dokonam (samo)analizy, natomiast podpinam link do dyskusji, którą prowadziliśmy na G+ w kilka osób (mam nadzieję, że dyskutanci mi wybaczą). https://plus.google.com/u/0/109063536549008707427/posts/dRUTwDUGDP8
UsuńA jutro, mam nadzieję, uda mi się znaleźć czas na odpowiedź szczegółową.
Przepraszam za zwłokę w odpowiedzi. Czas nie był najlepszy.
UsuńNie, nie zabolało - jakie słowo, zupełnie w moim odczuciu nieadekwatne. Zdenerwowało, owszem.
Autor rzadko kiedy ma na celu „kompletny opis świata". Do tych należy np. Tolkien czy Proust lub może Zola w całym swoim dziele - na gorąco nie przychodzą mi inne nazwiska do głowy. Ale autor, nawet nie mając takiego celu, osadza kreowany przez siebie fragment świata w rzeczywistości - fikcyjnej lub realnej. Tego zakotwiczenia w „Ościach” brak. Bohaterowie wiszą w próżni, dryfują na tratwie z niczym nie związanej, są wycięci, idealnie oszparowani. Nie mają związku ze światem, którego autorowi nie udało się *stworzyć, nie stwarzając go i nie pokazując go*.
Oto moja, krótka w sumie odpowiedź, w sprawie świata u I. Karpowicza.
Dziękuję za odpowiedź. Nadal odnoszę wrażenie, że gdy zarzuty są tak szybkozmienne [w sprawo-zdaniu: Karpowicz udaje, że opisuje cały świat, ale opisuje jedynie mały wycinek; w g+dyskusji: IK opisuje swoją niszę (nazwaną wg najlepszej tradycji prawicowej publicystyki "salonem"), zamiast wypełnić powinność pisarską; teraz: niczego właściwie nie opisuje, postacie wiszą w próżni], to prawdziwa przyczyna niezgody ("zdenerwowania") pozostaje nie rozpoznana. Ale to nie mój problem, a że "czas nie najlepszy", to już przestaję Cię męczyć.
OdpowiedzUsuń