Ignacy Karpowicz, „Balladyny i romanse”

Bardzo ciekawa struktura pracy, olbrzymia wiedza autora, świetny warsztat pisarski, dobry styl, niebanalny pomysł – to główne cechy opowieści o równoległych światach, ludzi i bogów, i ich połączeniu oraz konieczności „zamknięcia Nieba” po zstąpieniu bogów na Ziemię, m.in. do Białegostoku i Warszawy, ale jednak nagromadzenie oszałamiających metafor, wyszukanych dowcipów i zaskakujących point może nużyć, a po zakończeniu lektury okazuje się, że zostaje po niej smutna konkluzja: pokolenie trzydziestolatków nie potrafi poukładać uczonej sieczki w głowie i mają jedynie błyskotliwie zbywającą odpowiedź na każde pytanie, nawet na te pytania najważniejsze – o wiarę, miłość i nadzieję.